مدح در شهادت امام حسین علیه السلام
تا ابد كـوثـر تـوحـيـد ز پيـمانـۀ اوست سينۀ سوختگان شمع عــزاخانۀ اوست شعله های عـطشش در نفـس خستـۀ ما كوه سنگين غم ما به روي شانۀ اوست حرم اوست حريمی كه بود كعبۀ جـان دل بشكسته بهشتی است كه ويرانۀ اوست دل آتش زدۀ ما كه جهـانی را سـوخت شعـله اش از شرر دامن ريحانۀ اوست گوهري را كه خدا قيمت آن داند و بس دُرّ اشكی ست كه تقديم به دُردانۀ اوست طُرفه بيتي است از آن شاعرشيرين سخنش يك جهان عاطفه در ساغر و پيمانۀ اوست اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست تا از اين نُه فلك و هفت رواقش اثر است سر نوراني او بر سر ني جلوه گر است سندي را كه به خون گلوي خويش نوشت تا خـداييِّ خـدا پيـش خدا معـتبـر است اين شهيدی است كه با آتش هفتاد و دو داغ داغ او تا ابد الـدّهـر به قـلب بشر است درصف حشر پيمبر به رويش خنده زند هركه را ديده برآن حنجرخشكيده، تراست سر ما خـاكِ در ِ خــاك نـشيـنان درش دل ما با سر نـورانـی او همسفر است نه فقط سينه سپـر كـرد به هنگام نماز تا ابـد سينـۀ او تـير بلا را سـپـر است همه مُردند، چرا هر چه زمان ميگذرد مكتب سرخ حسين ابن علي زنده تر است اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست چشم ها چشمۀ زمزم شده از اشك غمش اشكها سيل شده گشته به دور حـرمش خـون اصغـر شده مُهـرِ سند پـيروزی دست عباس جـدا گشته به پای علـمش او كه انگشتر خود داد به سائل نه عجب كه كريمان همه گَردند خجل از كرمش گر به قدر كرمش دست بگيرد همه را روز محشر گنه خلقِ جهان است كمش نكـند قـاتـل خود را ز كـرم عـفـو كـند به دل سـوخـتـۀ فـاطـمه دادم قـسـمـش خـون بـباريد به زخـم تن صد پارۀ او كه چهل روز دميد از دل هر سنگ دمش بنويسيد به خونِ جـگـر و اشـكِ بـصر به در و باغ و رواق و حرم محترمش اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست ذبح مهمان كه شنيده لبِ عطشان لبِ آب جگر بحر و دل آب، كباب است كباب ورق مصحف و خون،سورۀ نور وسُم اسب؟ سـر پاك پـسـر فــاطـمه و بـزم شراب زينت عرش خدا نقش زمين از سر نی چرخ گردون ز چه گرديد ونگرديد خراب گرچه پيشاني نورانی اش از سنگ شكست باز با خون علی اصغر خود كرد خضاب رفت از خيمه نگه پشت سر خويش نكرد بس كه بر شوق ملاقات خدا داشت شتاب موج خون، زخم بدن، داغ جوان، سجدۀ شكر عجـبـا ديدۀ تاريخ نديده است به خواب كه جز او خون دلش را به سما پاشيده چه كسی كرده جزاو دشمن خود را سيراب؟ اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست چشم هر ملت بيدار حسين است حسين كشتۀ مـكـتب ايـثار حسين است حسين ارزش گوهر اشكی كه به چشم است بدان نفروشش كه خريدارحسين است حسين آنكه از خون جبين،خون جگر،خون پسر كرده رنگين گله رخسار حسين است حسين دين من مكـتب من كعـبۀ من قـبـلۀ من به محمد قسم اين چار حسين است حسين با وجودي كه در آن محفل خون يارنداشت خلق را در دوجهان يار حسين است حسين به خـداييِّ خـدا بر همه خـوبـان جهـان سيّد و سرور و سالار حسين است حسين ز آشـنـا دل نــتـوان بـرد خـدا می دانـد آنكه دل برده ز اغيار حسين است حسين اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست كيست اين كشته كه دريا شده خونين جگرش سينه ای نيست كه سوزي نبرد از شررش گر بـپرسند كه كي لحـظۀ ميلادش بود گويم آن لحظه كه لب تشنه جدا گشت سرش بهر يك سجدۀ كامل ز سه خون كرد وضو خون پيشانی و خون دل و خون پسرش پيش پيـكـان بلا سـيـنه سـپـر كرد ولی حنجر كودك شش ماهۀ او شد سپـرش با همه زخم بدن، قاتل او گشت دو زخم كه يكی بر جگرش بود و يكی بر كمرش خون و زخم بدن و گرد و غبار صحرا سه كفن بود در آن وادی سوزان به برش پـسرانـم به فــدای پـسرانـش تا حـشـر پـدرانـم هـــمـگـی خـاك قـدوم پــدرش اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست عطش روز جزا با عطشش رفت ز ياد آب، خاكت به سر و آبرويت باد به باد با لـبِ تــشـنـه بريـدنـد سر مهـمـان را لـعــن الله عــــلــي آل زيـــاد ٍو زيـــاد به دلـش داغ لب حضرت عــباس بُود بحر از اين داغ زند تا صف محشر فرياد ديده بر آب روان دوخت ولي آب نخورد ديـد تصويـر سكـينه به روی آب افـتاد مدح او را همه از نـعـرۀ دريـا شـنويد كه ز خون جگرش آب به دريا هم داد تـربيت يافـتـۀ يـوسف زهـرا اين است كز لبش داغ عطش بر جگر بحر نهاد روز محشر كه علم در كف عباس بُود اهل محشر همه اين بيت بياريد به ياد: اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست نازم آن كشته كه جان يافت كمال از بدنش تا ابد خـنـده به شمشير زند زخم تنـش جامه از زخم بدن دوخته بر قامت خويش پيرهن از تن و تن پاره تر از پيرهنش آب غسل تن صد پاره اش از خون گلو خاك صحراست كفن بر بدن بی كفنش جايي از زمزمـۀ مـاتم او خـالی نيست اين شهيدی است كه عالم شده بيت الحزنش تير دشمن به جگر، خنجر قاتل به گلو زخم شمشير به سر، چشمۀ خون دردهنش تا نفس داشت به آن قوم نصيحت ميكرد چه گنه داشت كه شد سنگ جواب سخنش هر دلي يك حرم پيكر صد پارۀ اوست هر كجا می نگرم نيست بجـز انجمنش اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست زير شمشير، امامت به همه عالم داشت به لبش زمزمه،در ديده دوصد زمزم داشت زخـم هـا بر جگـرش بود كه ناپيدا بود همه ميسوخت و از زخم زبان مرهم داشت با خدا در يَم خون عهد شفاعت می بست از گلوی علی اصغر سندی محكم داشت تــير غم بود كه بر سينــۀ او می باريد همه را كرد فراموش و غم عالم داشت گر همه ملك خدا چشمۀ چشمي می شد به خدا در غم او اشك مصيبت كم داشت وقت مرگ از نفسش روح مسيحا ميريخت كه به خون پيكر هفتاد و دو عيسي دم داشت می شنـيـدند مــلائـك همـه و می ديـدنـد كه ز صبح ازل اين زمزمه را آدم داشت اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست هركجا حكم الهي است سخن گوسر توست شاخه ونخل وني و طشت طلا منبر توست به قيامت قسم از صبح قيامت تا حشر همه ايام قيامت همه جا محـشر توست آنچه گفتند و نگفتند به اوصاف بهشت همه در يك گل لبخند علي اصغر توست آنچه بخشيد به اسلام بقا خــون تو بود آنكه خون تو بقا يافت از او خواهر توست عضو عضو بدنت نيزه و زخمت آيات ورق مصحف آغشته به خون پيكر توست دوست ميخواست تو را كشته ببيند ورنه نيزه فرمان بر تو تيغ ثنا گو سر توست نه محرم نه صفر بلكه همه دورۀ سال بايد اين بيت بخوانيم كه ياد آور توست اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست در سقـيـفه ز مِيِ فـتنه چو پيمانه زدند شعله گشتند و به شمع و گل و پروانه زدند عوض اجر رسالت به رسـول دو سرا دخترش فاطمه را شعله به كاشانه زدند صدف و دُرّ ز فشار در و ديوار شكست تا كه در كرب وبلا تير به دُردانه زدند زدن دخت عـلی، ريختن خـون حسين لگــدی بود كـز اول به در خـانه زدند حـرم شـيـر خـدا را به اسـيـری بُـردند كعب ني بود كه بر پهلو و بر شانه زدند ناز پرورده ی زهـرا و علي زينب را از پـی دلخـوشیِ زادۀ مـرجــانه زدنـد از ازل بـود هميـن ترجمه و تفـسيرش آنچه فرياد ز دل، عاقل و ديوانه زدند اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست ای كه با خون گلويت شده قرآن تفسير آيـه آيـه شده اوراق تـنـت از شمشــيـر بر تنت آيه نـوشتند ز شـمـشـيـر، ولی جمله جمله همه را نقطه نهادند به تـير پـسرانت همه در راه خـداونــد شهـيـد دختـرانت همه بر يـاري اسـلام اسـيـر آنچه گـفـتـنـد و نگـفـتـند رسولان خـدا گشت با خون دل و خون گلويت تفـسير جان فشانی به سر ِدستِ تو دارد از شوق كه به پيكان بلا خنـده زند كودكِ شيـر به نماز تو بنازم كه پس از ذكر سـلام بر سر نيزه درخشيدي و گفتي تكـبـير (ميثم) از حـنـجـرۀ سـوخته فـرياد زند پرسد ای مردم عالم ز صغير و ز كبير: اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست |